Wielokrotna zmiana ról
- Hm, chyba będziemy wznosić torty tym toastem – stwierdził Pan Łyżeczka z troską, gdy tylko dałam mu do spróbowania poncz, którym chciałam nasączyć ciasto.
Może naprawdę przesadziłam z ilością alkoholu, jeśli po jednym łyku opowiadał już takie rzeczy. To wszystko z braku wprawy, bo dotychczas raczej byłam zjadaczem tortów, niż ich twórcą. Specjalnie na tę okazję nauczyłam się piec biszkopt (nie upadł!) oraz ukręcać krem rafaello. I w ten sposób stałam się pomocnikiem głównego piekarza w rodzinie. Człowiek nigdy nie wie, jakie w życiu czekają go jeszcze niespodzianki.
Pan ze sklepu z ubrankami odłożył nam dziecięcy garnitur rozmiar 86. Kiedy szliśmy wystrojeni przez wieś, wszyscy się oglądali za naszym kawalerem. Starsze panie zatrzymywały nas jak zawsze po drodze, zagadując:
- A cóż to za okazja? Już roczek? Kiedy to minęło, jak ten czas szybko leci, dzieci rosną jak na drożdżach, po nas tego nie widać…
Kawaler w wózku zaś nic sobie z tego nie robił, machał beztrosko nóżkami uzbrojonymi w brązowe kapcie i zrzucał z głowy czapkę, która rodzeństwo uparcie próbowało mu wcisnąć jak najgłębiej na oczy. Ja zaś w jednej chwili ze zwykłej szarej mamy stałam się dumną matką przystojniaka. I to niejednego.
Chłopczyk J. śpiewa najgłośniej ze wszystkich, czasem głośniej niż organy. Albo włącza się do dyskusji przy stole, opowiadając długo i zawile, przekrzykując pozostałych i świdrując nam dziury w uszach. Potrafi długo i niestrudzenie argumentować i dobitnie bronić swoich racji. Opowiadania jego są przekonujące, tylko niestety nikt nie wie, o czym. Ale to już niedługo, na pewno zaraz nam wytłumaczy. Filozof w końcu musi obwieścić światu swoje głębokie przemyślenia. Może się okazać, ze wówczas zabraknie nam śmiałości, by prowadzić nadal swoje przyziemne rozmowy rodzinne.
Tymczasem Chłopczyk J. zwiedza świat. Wpełza w najbardziej niedostępne jego zakamarki i wyciąga z nich skarby, o jakich nikt z nas nie miał pojęcia. Na przykład nikt nie wiedział o dziurce za kaloryferem w kuchni. A teraz wiemy, bo stamtąd właśnie wydłubuje się najciekawsze kawałki betonu. Albo ściąga ze stołu gazety, które ktoś nieopatrzenie tam zostawił i czyta je po swojemu – głośno i dobitnie. Raz, kiedy znalazł się w niebezpiecznej okolicy niskiego stolika zastawionego różnymi dobrami, a ja próbowałam przesuwać je na drugą stronę blatu szybciej, niż on pełzał wokół, Panna Ł. spojrzała po swojemu i skomentowała przenikliwie:
- Chłopczyk J. zwiedza świat, a mama tego świata broni.
W ten sposób weszłam w kolejną rolę. Zamiast karmicielki, żywicielki, wychowawczyni, nadzorcy czy organizatora czasu dla własnych dzieci, stałam się w jednym momencie Obrończynią Świata – przed najmłodszym. Nie wiem tylko, czy świat doceni. Dzieci czasem doceniają…
Na koniec zaś cała nasza rodzinna uroczystość została przypieczętowana zdmuchnięciem zapalonej jedynki na torcie. Zdmuchnął wprawdzie starszy brat, ale za to za z wielką frajdą. Wcisnął się niepostrzeżenie pod moim łokciem i to właśnie on został uwieczniony jako autor niemowlęcego sukcesu. W ten sposób, z matki uczącej maluchy zdmuchiwać pierwszą świeczkę, stałam się matką rozbawioną. A nasz najmłodszy syn został pełnoprawnym członkiem klubu osób, których wiek liczy się w latach, a nie w miesiącach.
Dzięki niemu wciąż odkrywamy w sobie nowe osoby. Tyle jeszcze jest do odkrycia…
